Door Daniëlle

Als ik sommige mensen in de verte zie, loop ik liever een blokje om. Maar er zijn ook mensen die je graag ziet, zoals ik onlangs deze oudere mevrouw tegenkwam. Ze liep met twee volle boodschappentassen naar haar fiets. Deze stond tegen de pui van de winkel aan. Het regende en hier was het nog enigszins beschut. Haar grijze haren waren verstopt onder een regenkapje. Het is hondenweer. Ik loop op haar af en begroet haar. Terwijl mijn raderen op volle toeren draaien om haar naam naar boven te halen, noemt ze mij gelijk bij naam. Ze is een oude vriendin van mijn oma, de moeder van mijn buurvrouw en dus ook de oma van mijn buurmeisje. Een tas hangt aan haar stuur. De andere moet verdeeld worden over haar fietstassen. “Dan blijf ik in evenwicht.” Een ander plastictasje met inhoud moet uit haar fietstas. “Die kan wel onder mijn snelbinders. Hier zit waardeloos materiaal. Ik breng het naar mijn zus, die verzamelt het en brengt het naar school.” Als ik denk hoeveel doosjes, verpakkingen en wc-rolletjes er bij ons in de oudpapierbak belanden, besluit ik het ook eens een weekje op te sparen.
“En het buurmeisje is ook op reis”, snijdt ze een gevoelig onderwerp aan. “Ik vind het maar niks hoor. Zo jong en zo ver weg!” Laura is down under aan het backpacken. “Ja maar oma’s zijn ook zûnig op hun kleindochters”, antwoord ik. Ze glimlacht.
Haar fietstassen zitten vol. “De fiets geeft me mijn vrijheid, hij brengt me overal naar toe.” Met een doekje veegt ze haar zadel af. “Dag meissie, de groetjes!” Voorzichtig stapt ze op haar fiets, de vrijheid tegemoet. (Zo oma zo kleindochter 😉). Op naar haar zus.